دل دیــوانــه کــه خــود را بـه سـر زلـف تـو بـسـتـسـت

کــس بــر او دسـت نـیـابـد کـه سـر زلـف تـو بـسـتـسـت

چــکـنـد طـالـب چـشـمـت کـه ز جـان دسـت نـشـویـد

بـوی خـون آیـد از آن مـسـت‌ کـه شمشیر به دست است

بـــه امــیــدی کــه شــبــی ســرزده مــهــمــان مــن آیــی

چشم در راه و سخن بر لب و جان بر کف دست است

مــن و وصــل تــو خــیــالــیـسـت کـه صـورت نـپـذیـرد

کــه تــرا پــایــه بــلــنــدســت و مــرا طــالـع پـسـتـسـت

گــفــتــم از دســت تــو روزی بــنــهــم سـر بـه بـیـابـان

دســت در زلــف زد و گــفــت‌ کــیـت پـای بـبـسـتـسـت

حـــاش لـــلــه کــه رهــایــی دلــم از زلــف تــو بــیــنــد

کــه دلــم مــاهــی بـسـمـل بـود و زلـف تـو شـسـتـسـت

گـــرد آن دانــهٔ خــال تــو ســیــه مــوی تــو دامــســت

دل شــنــاسـد کـه تـنـی هـرگـز ازیـن دام نـجـسـتـسـت

دل قـــاآنـــی ازیـــنـــســان کــه بــه زلــف تــو گــریــزد

چون بــرآشــفــتــه یــکـی رومـی هـنـدوی پـرسـتـسـت

ز دلـتـنـگـی به جانم با که گویم؟

ز غـصـه نـاتـوانـم، بـا کـه گـویـم؟

ز تــنــهـایـی مـلـولـم، چـنـد نـالـم؟

ز بـی‌یـاری بـه جـانم، با که گویم؟

بـه عـالـم در، نـدارم غمگساری

نـمـی‌دارم، نـدانـم بـا کـه گـویـم؟

ز غـصـه صـدهـزاران قـصه دارم

ولی پیش که خوانم؟ با که گویم؟

چـو مـرغ نـیـم بسمل در غم یار

مـیـان خـون تـپـانـم، با که گویم؟

فتاده چون بود در دام صیدی؟

ز مـحـنـت هـمـچـنانم، با که گویم؟

به کام دوستان بودم، کنون باز

بـه کـام دشـمـنـانـم، بـا که گویم؟

مـرا از زنـدگـانـی نـیـسـت سـودی

ز هـسـتـی در زیـانـم، با که گویم؟

هـمـه بـیـداد بر من از عراقی است

ز بـودش در فـغـانم، با که گویم؟